Po przekroczeniu progu

     - Ej! Aloma, zwolnij! Do szkoły nie jest tak daleko, jak ci się wydaje, a my mamy jeszcze sporo czasu. Na pewno zdążymy.

     Westchnęłam ciężko. Mój brat był bystry, ale czasami brakowało mu taktu... albo specjalnie zachowuje się jak idiota, żeby zdenerwować mamę. zazwyczaj jest to zabawne, ale są też sytuacje takie, jak ta przy śniadaniu, gdy porusza drażliwy temat, który jest rodzinnym tabu.

     - Tylko mi nie mów, że nie będziesz się do mnie teraz odzywać. Siostra! trzeba opracować strategię! - zawołał, przesadnie przy tum gestykulując.

     Zatrzymałam się i zaczęłam się śmiać, Ali stanął obok mnie, po chwili oboje śmieliśmy się jakiś czas, a gdy się uspokoiłam, przybiliśmy sobie piątkę na znak porozumienia.

     - To jakie masz pomysły braciszku? - zapytałam idąc dalej.

     - Myślę... Wczoraj rozmawiałem z Crispinem; jest przewodniczącym. Pomógł mi się rozeznać w terenie, dlatego uważam, że powinnaś się do niego zgłosić. Rano przesiaduje w pomieszczeniu szkolnego radia, więc tam na pewno go znajdziesz.

     - Zaraz, zaraz... Chcesz mi powiedzieć, że wczoraj wymknąłeś się z domu, żeby poznać ludzi ze szkoły i mi o tym nie powiedziałeś? No wiesz co? Jak mogłeś?!

     Wzruszył ramionami, uśmiechając się szeroko. Miałam ochotę zedrzeć mu ten uśmieszek. Uderzyłam go w ramię i przyspieszyłam kroku. Droga tak szybko minęła, że nawet nie zauważyłam, iż jesteśmy już na terenie szkoły. Weszłam do budynku, zostawiając brata na zewnątrz. Nie miałam pojęcia dokąd mam iść. Hol był ogromny. Po prawej i po lewej stronie znajdowały się już pierwsze korytarze, dalej na prawej, bocznej ścianie wisiały tablice z różnymi ogłoszeniami i plakatami. Następnie dało się dostrzec sporą ilość metalowych szafek i kolejne boczne korytarze. Ściany były w białym kolorze, ozdobione drewnianymi panelami, które nadawały wnętrzu osobliwego uroku.

     - Ty musisz być Aloma, siostra Alistiara. Mam rację? - usłyszałam męski głos, dobiegający zza moich pleców. Obróciłam się, a moje rozpuszczone włosy zatańczyły w powietrzu.

     Stał przede mną wysoki blondyn z niebieskimi oczyma i przyjaznym uśmiechem. Trzymał w ręku gruby zeszyt, a z kieszeni jego koszuli wystawał niebieski długopis. Po jego urzędniczym wyglądzie domyśliłam się, że to on jest tym przewodniczącym, o którym mówił mi brat. Przyjrzałam mu się dokładniej i zauważyłam, że w lewej ręce trzyma pęk kluczy, które przewraca nerwowo palcami. Była do nich przyczepiona plakietka z jakimś napisem, więc uznałam, że pewnie idzie do pomieszczenia radiowego, albo z niego wraca.

     - Tak, a ty masz na imię Crispin, prawda? Alistiar mówił mi o tobie.

     - Piękna i bystra! Potrzeba nam tu więcej takich dziewczyn. - Uśmiechnął się do mnie puszczając oczko. - Z wielką chęcią oprowadziłbym cie po szkole tak, jak wczoraj twojego brata, ale niestety mam teraz dużo roboty. Pozwolisz, że zaprowadzę cie do Annelise? To naprawdę bardzo życzliwa osóbka, która pomoże ci natek bardziej niż ja.

     Pokiwałam głową i poszłam za blondynem, który zgiął rękę w łokciu, by bardziej skoncentrować się na zabawie kluczami. Szliśmy korytarzem mijając klasy od numeru 51 do 73, gdzie stała niska dziewczyna z włosami w odcieniu błękitu, któremu bliżej było do bieli. Gdy podszedł do niej Crispin, odwróciła się do mnie i spojrzała na mnie oczami równie błękitnymi jak jej włosy. Wysłuchała chłopaka, a kiedy od odszedł i powędrował w swoją stronę, podeszła do mnie energicznie, witając się. jej głos był delikatny, piękny niczym świegot małego ptaszka o poranku.

     - Jestem Annelise. Słyszałam, że masz brata bliźniaka. To musi być super sprawa! Chciałabym mieć rodzeństwo tak, jak ty.

     W szkole zawsze powtarzali, że każdy z naszej rasy ma swoją aurę i żeby zobaczyć ją u innych trzeba nie lada wysiłku oraz koncentracji, ale ona... Jej aura była niemalże na wyciągnięcie ręki. Zupełnie jakbym przy każdym oddechu mogła poczuć jej zapach (o ile aury mają jakąś woń).

     - Muszę przyznać, że rodzeństwo jest bardzo... Jak ty to nazwałaś? "super sprawą". Nie wiem, czy Crispin mówił ci jak mam na imię...

     - Tak, tak! Aloma! Śliczne imię! - zawołała ze szczerym entuzjazmem. - Musisz poznać kilka osób. Idziemy? Mamy jeszcze trochę czasu.

     Pokiwałam głową, a ona od razu chwyciła mnie za nadgarstek i pociągnęła za sobą przez korytarz w stronę holu. Na końcu tego korytarza skręciłyśmy w lewo, a gdy minęłyśmy szafki i tablice ogłoszeniowe, skręciłyśmy w korytarz po naszej prawej. Zatrzymałyśmy się prze sali z numerem 32. Właściwie to ja się zatrzymałam, a Annelise przytuliła chłopaka z rudą czupryną, brązowymi oczami, ubranego w czarne spodnie i niebieską koszulę, która (co mnie zdziwiło) idealnie współgrała z kolorem jego włosów.