Rodzinne śniadanie

     Nowy dom, nowa szkoła, nowi ludzie i szansa na lepsze życie. Cóż... chciałabym, żeby to ostatnie okazało się prawdą. Niestety mam pewne wątpliwości. Może i jestem nadmierną pesymistką, ale nic na to teraz nie poradzę. Może niedługo się to zmieni? W tej chwili niczego nie mogłam być pewna. No, oprócz tego, że powinnam zejść na śniadanie i wyjść z domu, jak najszybciej, jeśli nie chciałam się spóźnić już na pierwszą lekcję w nowej szkole. Zebrałam w sobie siły, odetchnęłam głęboko. Gdy weszłam do jadalni, przy stole siedziała moja młodsza siostra. Jadła ciastko w polewie czekoladowej i tak, jak większość małych dzieci calutką buzię umazała sobie słodką przekąską. Wzięłam ścierkę, którą zwilżyłam pod kranem i wytarłam jej śliczną buźkę, siadając obok niej. Na stole jak zawsze, było ustawione jedzenie. Mama odkąd pamiętam przygotowywała nam śniadania zanim wstaliśmy, żebyśmy zaraz po obudzeniu  mogli sobie wybrać, co będziemy jeść. Nałożyłam na swój talerz przekrojoną bułkę. po posmarowaniu jej masłem, chwyciłam za dżem wiśniowy i skończyłam robić swoje kanapki.

     Tata był już w pracy, a mama, jak to mama krzątała się po domu, dbając o porządek. Codziennie siedziała z małą w domu, gdyż uważała, że Abby jest zbyt mała, by siedziała z nią jakaś niania. Oprócz siostry mam brata, ale nie takiego zwykłego brata! Jesteśmy bliźniakami i mam wrażenie, że dzięki temu świetnie się rozumiemy. Dość często sobie dokuczamy, ale taka już jest natura większości rodzeństw. Mój brat ma na imię Alistiar. Sama często się zastanawiam, dlaczego nasi rodzice każdemu z nas, nadali imię zaczynające się literą "a". Pytałam ich o to dziesiątki razy, ale zawsze odpowiadali, że to przypadkowe zrządzenie losu i po prostu  spodobały im się te imiona w danej chwili.

     - Cześć siostra! Jak samopoczucie? - zapytał Alistiar, wchodząc do jadalni przez kuchnię.

     Oboje mieliśmy jasnozielone oczy i rude włosy, z tym, że moje były znacznie dłuższe. Brat był ode mnie wyższy o całe dziesięć centymetrów. I dobrze! Nie chciałabym mieć niskiego brata. Babcia zawsze powtarzała, że prawdziwy mężczyzna zaczyna się od metra osiemdziesięciu, a to co poniżej to nic nie warte gnojki. Wracając do Alistiara, był dobrze zbudowany i podobał się większości dziewczyn, ponadto potrafił z nimi rozmawiać. Jeśli tylko chciał, był w stanie oczarować i uwieść każdą dziewczynę jaką do tej pory poznałam.

     - Samopoczucie dobrze... - bąknęłam, znów wycierając buźkę Abby.

     Brat zaśmiał się i w tym samym momencie dołączyła do nas mama. Jednak nie weszła do jadalni. Została w kuchni i otworzyła lodówkę. Wyciągnęła ze środka pokrojoną w plasterki cytrynę i postawiła talerzyk na kuchennym kontuarze.

     - Komu herbaty? - zapytała z szerokim uśmiechem.

     - Ja poproszę, ale bez cytryny - wybełkotał Alistiar z gębą pełną kawałka mojej kanapki, którą zabrał, przechodząc obok mnie.

     Wywróciłam oczami, wstając od stołu. Podniosłam swój talerz, by zanieść go do kuchni i obmyć z okruszków oraz dżemu.

     - Nie mam ochoty na herbatę - odpowiedziałam w stronę mamy, która stała z czajnikiem nad kubkami i zastanawiała się ile z nich powinna zalać. - A co do ciebie braciszku, to może zrobić ci jeszcze jedną kanapkę? - zapytałam złośliwym tonem.

     - A nie, dziękuję. Poradzę już sobie. Swoją drogą, to dobry ten dżem. - Uśmiechnął się do mnie, żebym już się na niego nie złościła. - Mamo, powiedz mi, dlaczego mamy znów iść do szkoły, skoro naukę zakończyliśmy ponad rok temu i jesteśmy już po rocznej służbie?

     Mama odwróciła się gwałtownie, rozlewając wrzątek na blat i podłogę. Spojrzała na mojego brata z przerażeniem. Odstawiła czajnik i podeszła do kontuaru. Odsunęła talerzyk z cytryną i oparła się na rękach, by zmniejszyć odległość między nią a Alistiarem.

     - Tłumaczyłam ci już! Byliście częśćią eksperymentu rządowego, ale z jakiegoś powodu, zaprzestano finansowania tego przedsięwzięcia i musicie chodzić do szkoły jak wasi rówieśnicy.

     - Czyli mam rozumieć, że mam się zachowywać tak, jakbym był na tym samym poziomie? - zadał kolejne pytanie.

     - Tak, bracie! - wtrąciłam się do ich dyskusji.  - Będziemy chodzić do szkoły i zachowywać się, jak normalni nastolatkowie w naszym wieku, z naszego gatunku. To, co działo się w ciągu ostatnich dwóch lat musimy uznać za coś, co się nigdy nie wydarzyło. A teraz bierz swój plecak i idziemy do szkoły!

     Wyszłam z kuchni, kierując się w stronę przedpokoju, gdzie założyłam buty. Gdy zarzuciłam torbę na ramię, dołączył do mnie brat. Wcisnął na stopy swoje najki i wyprostował się przede mną z tym swoim zadziornym uśmiechem. Rzucił na do widzenia "papa rodzinko", otworzył drzwi i wyszedł poganiając mnie gestem ręki.

     - Cześć mamo! Kocham cię Abby! - krzyknęłam wychodząc. Zamknęłam drzwi za sobą i minęłam brata bez słowa.